Усё было так, як ён хоча, а не так як трэба

Хачу падзяліцца з вамі   сумнай гісторыяй маіх адносін   , Спадзяюся на слушную параду і падтрымку

Хачу падзяліцца з вамі сумнай гісторыяй маіх адносін , Спадзяюся на слушную параду і падтрымку. Ад безвыходнасці і пішу сюды.

Сустракаліся амаль два гады. Да таго, як мой хлопец паляцеў працаваць на 2 месяцы ў Іспанію, усё было нядрэнна, але як трапіў туды, усё рэзка змянілася. Мала таго, што ён кінуў мяне за 2 тыдні да прылёту дадому ў Кіеў, дык яшчэ і хаміў, знаходзячыся там.

Прыляцеў, першы тыдзень усё добра. Памірыліся, сказаў, што нервы, адлегласць, такое ў нас першы раз, што так надоўга разлучыліся. Але тут ўсё ўтварылася і я пачала радавацца. Але ненадоўга. Пачалі сварыцца, папрокі, хамства, нават руку паднімаў, скандалы праз дзень. Я дура так у яго закахалася, што даравала раз за разам і вярталася. І так было разоў пяць.

Ён казаў мне, маўляў, ты павінна працаваць, хоць сам сядзіць суткамі дома, гуляе ў гульні і псуе бацькам нервы. Хлопцу 23 гады! Кажа мне, што я павінна здаць на правы і купіць машыну, хоць ён ні вадзіць не ўмее, ні машыны ў яго няма. Што павінна яму падарункі дарыць, хоць ён мне за амаль 2 гады падарыў 3 букета (5 руж - гэта не букет) і тыя завялі на наступны дзень. Добра, што хоць знайшоў грошы мне на кулон, які падарыў на Дзень нараджэння. Мне б лепш ыло, калі б ён новую мэблю сабе купіў, але падоранаму каню, як вядома, у зубы не глядзяць. А то ўсе грошы на піва спускаў і на «прыкольчыкамі», як ён кажа.

Яшчэ ён кажа, што я тупая, бязглуздая стварэнне, так-так, прама вось так і кажа. Мне так крыўдна, але я дура яго прабачала і даравала, спадзеючыся, што хлопчык пасталее. З-за яго ў мяне праблемы з псіхікай, нервы, я перастала лічыць сябе за чалавека, няўпэўненая ў сабе.

Тры дні таму, я яго кінула і мне так дрэнна ... Нават не ўяўляеце, што я перажываю. Рукі свярбяць патэлефанаваць. Калі б не ведала тэлефон на памяць, было б прасцей. Вельмі складана яго забыць. Падкажыце, як? Час-то не лечыць. Ужо мільярды раз расставаліся. А тут я зразумела, што ўжо не вярнуся, нельга мне да яго. І слёзы ручаём, нават жыць не хочацца. Што са мной?

Аўтар: Яўгена

Падкажыце, як?
Што са мной?